Nuashonraithe is déanaí ar 6 Márta, 2022 le Roger Kaufman
An moncaí mar bhreitheamh - scéal Ingenious ó Áise
San am atá caite, nuair a bhí beagnach gach ainmhí ag fánaíocht faoi shaoirse agus gan ach beagán acu ina gcónaí le daoine, bhí madra agus cat ina gcónaí i dteach scoláire.
Lá amháin tugadh cáca úr-bhácáilte don scoláire. Ós rud é go raibh air an teach a fhágáil ar feadh cúpla uair an chloig, chuir sé ar bord é a bhí ar crochadh ar an mballa le sábháilteacht.
An cat Bhreathnaigh an scoláire go haireach, agus chomh luath agus a bhí sé amuigh an doras, léim sí isteach ar an gcathaoir caoladóireachta in aice leis an bhfuinneog, as sin go dtí an bord, agus uaidh sin bhí sí dar leis an léim fhada ar an mbord.
An ingne a cheangail an bord le a mogalra bambú go sealadach amháin, níorbh fhéidir dul i ngleic leis an ionsaí seo. An bord leis an cáca agus thit an cat go talamh le thump.
Der Madraí bhí sí sínte amach go codlatach faoin ngrian, ag fanacht lena mháistir filleadh. Ag an roar tobann léim sé i eagla agus dashed isteach sa seomra.
Nuair a chonaic sé an cáca le boladh milis i gcrúba an chait, léim sé uirthi agus theastaigh uaidh é a spíonadh uaithi. an cat chosain sé é féin le snarl agus thug sí punch crua ar an tsrón dá fear tí. Rinne an madra caoineadh.
Léim moncaí thar bhalla an ghairdín agus d'fhéach sé isteach go aisteach tríd an bhfuinneog. "Cad chuige a bhfuil sibh beirt ag argóint in aimsir chomh glórmhar sin?" d'iarr sé amused.
An madra ag tafann go feargach, "goideadh an cat gadaithe gan luach císte ár máistir!" - "An bhfuil cuimhne agat ar do ghnó féin?" bhuail an cat go feargach.
“Agus tú ag dornáil go leisciúil sa ghrian, bhí mé an-chráite. D'oibrigh mé go crua chun an cáca a thuilleamh!"
“Béist leisciúil, ghalánta,” arsa an madra, “an dóigh leat gur féidir leat an cáca a ithe leat féin? Is lenár dTiarna é, mar sin tá an ceart agamsa freisin.”
"Stop ag argóint!" arsa an moncaí. “Nach bhfuil an cáca mór go leor don bheirt agaibh? Feicim scála ar an mbord thall ansin. Roinnfidh mé an booty ina dhá chuid chothroma duit."
D'aontaigh an cat agus an madra. Bhreathnaigh siad go sceitimíneach mar a bhris an moncaí an cáca agus chuir siad leath ar scála amháin agus leath ar an gceann eile.
Thit pana amháin síos. "Is dócha go bhfuil an píosa beagán ró-throm," a dúirt an moncaí le léiriú tromchúiseach, crumbled as cúpla blúiríní agus iad a chur ina bhéal le relish.
Bhí madra agus cat ag faire amach agus an babhla ag éirí go mall arís. "“Anois tá sé go maith!" ghlaoigh an madra. "Níl!" arsa an moncaí go géar. “Tá an píosa cáca fós beagán róthrom. Ní cúiseofar mé mar bhreitheamh éagórach."
Leis na focail seo bhris sé isteach cleití píosa cáca agus lig isteach ina bhéal é. Ach bhí an iomarca glactha aige, faoi láthair bhí an uileán eile ag dul faoi.
Chaoin an moncaí cúpla focal dothuigthe agus thosaigh sé ag briseadh as an dara píosa go smior as an dara píosa agus é a bhrú go compordach isteach ina bhéal go dtí go ndeachaigh an dá scála i dtreo a chéile arís de réir a chéile. Ag an nóiméad deireanach ghlac sé arís an iomarca den phíosa císte níos mó, ionas gur tháinig an ceann seo níos lú ná an ceann eile agus d'ardaigh na scálaí. Bhí air a chuid oibre a dhéanamh le tosú as an nua.
Rinneadh an próiseas seo arís agus arís eile go dtí go raibh pana amháin go hiomlán folamh ar deireadh agus níor fágadh ach beagán ar an taobh eile.
Ansin d'éirigh sé feargach agus chuir sé magadh ar an madra agus ar an gcat: “Tá tú ag argóint faoi rud beag ridiciúil agus ag iarraidh orm a bheith i do bhreitheamh?
“Ba cheart go mbeadh náire oraibh féin! Ionas go mbeidh an tsíocháin i réim faoi dheireadh, íosfaidh mé an píosa cáca mé féin."
Líon sé an greim deireanach isteach ina bhéal agus chrom sé é féin amach an fhuinneog. D’fhéach an madra agus an cat ina dhiaidh le hiontas. "Tá sé agat anois!" hissed an cat. “Cén fáth a raibh tú chomh stingy?” chrom an madra agus chuaigh sé ar ais go dtí a láthair gréine. "Ní féidir leat a bheith ag brath ar aon duine a thuilleadh," d'ardaigh sé agus thit a chodladh arís.
foinse: A Fable ón Áise
