Laatst bijgewerkt op 6 maart 2022 door Roger Kaufman
De aap als rechter – een briljante fabel Azië
Vroeger, toen bijna alle dieren nog vrij rondliepen en er nog maar een paar bij mensen woonden, woonden er in het huis van een geleerde een hond en een kat.
Op een dag kreeg de geleerde een versgebakken taart cadeau. Omdat hij het huis een paar uur moest verlaten, plaatste hij het voor de veiligheid op een plank die aan de muur hing.
De kat had de geleerde goed in de gaten gehouden, en zodra hij de deur uit was, sprong ze op de rieten stoel die bij het raam stond, van daaruit op de tafel, en van daaruit waagde ze de lange sprong op het bord.
De spijker die het bord vasthoudt met een Bamboe vlecht slechts slecht verbonden, kon deze aanval niet het hoofd bieden. Het bord met de taart en de kat viel met een gerommel op de grond.
De Hond had zich slaperig in de zon uitgestrekt en gewacht tot zijn meester terugkwam. Hij sprong geschrokken op van het plotselinge geluid en rende de kamer in.
Toen hij de geurige cake in de klauwen van de kat zag, sprong hij naar haar toe en wilde hem van haar afpakken. De kat verdedigde zich met een sissend geluid en gaf haar huisgenoot een harde klap op de neus. De hond jankte.
Een aap sprong net over de tuinmuur en keek nieuwsgierig door het raam naar binnen. 'Waarom maken jullie ruzie bij zulk heerlijk weer?' vroeg hij geamuseerd.
De hond blafte woedend: "Die waardeloze dief heeft de taart van onze meester gestolen!" - "Bemoei je met je eigen zaken?" miauwde de kat boos.
'Terwijl je lui in de zon lag te dommelen, werd ik erg gekweld. Ik heb hard gewerkt om de taart te verdienen!"
"Onbeschaamd, egoïstisch beest," gromde de hond, "denk je dat je de cake alleen kunt eten? Het is van onze Heer, dus ik heb er ook recht op.”
"Stop met bekvechten!" zei de aap. 'Is de taart niet groot genoeg voor jullie tweeën? Ik zie daar een weegschaal op de tafel. Ik zal de buit voor je in twee gelijke delen verdelen."
De kat en de hond waren het daarmee eens. Ze keken opgewonden toe hoe de aap de taart doorbrak en de ene helft op de ene schaal plaatste en de tweede helft op de andere.
Een pan viel naar beneden. "Het stuk is waarschijnlijk een beetje te zwaar," zei de aap met een ernstige uitdrukking, verkruimelde een paar kruimels en stopte ze met smaak in zijn mond.
Hond en kat keken verwachtingsvol toe terwijl de kom langzaam weer omhoog kwam. ""Nu het is goed!" riep de hond. "Nee!" zei de aap streng. “Het stuk taart is nog wat te zwaar. Ik zal er niet van beschuldigd worden een onrechtvaardige rechter te zijn."
Met deze woorden kwam hij tussenbeide small Hij haalde een stukje van de taart af en liet het in zijn mond glijden. Maar hij had te veel ingenomen, want nu was de andere schaal aan het zinken.
De aap mompelde een paar onbegrijpelijke woorden en begon het tweede stuk, kruimel voor kruimel, af te breken en comfortabel in zijn mond te stoppen totdat de twee schubben geleidelijk weer dichterbij kwamen. Op het laatste moment nam hij weer te veel van het grotere stuk taart, waardoor het nu kleiner werd dan het andere en de schubben omhoog gingen. Hij moest zijn werk afmaken Opnieuw beginnen.
Dit proces werd herhaald totdat de ene schaalpan helemaal leeg was en de andere nog maar een klein stukje over had.
Toen werd hij boos en schold de hond en de kat uit: 'Maak je ruzie over zoiets belachelijks en probeer je mij als scheidsrechter te gebruiken?
“Jullie zouden je moeten schamen! Zodat er eindelijk vrede heerst, eet ik het stuk taart zelf wel op."
Hij propte de laatste hap in zijn mond en zwaaide zichzelf uit het raam. Verbaasd keken de hond en de kat hem na. "Nu heb je het!" siste de kat. "Waarom ben je zo gierig geweest?" snauwde de hond en draafde terug naar zijn zonneplek. "Je kunt op niemand meer rekenen," gromde hij en viel weer in slaap.
Bron: Een Fabel uit Azië
